بدون این حرکات، حیات، معنای خود را از دست می دهد. تمامی حرکات، حرارت را افزایش می دهند و موجب کاهش رطوبات بدن می گردند و استراحت، ضمن بازگرداندن رطوبت¬های بدن، قوای لازم را برای حرکات بعدی فراهم می آورد.

 انسان بدون حرکات و فعالیتهای ارادی (مانند راه رفتن، دویدن، سخن گفتن و شنا کردن) دچار مرگ تدریجی می¬شود. خداوند متعال در قرآن کریم، سوره ملک، آیه 15 می فرماید: «فامشوا فی مناکبها و کلوا من رزقه»؛ یعنی: «در پستی و بلندی های زمین راه بروید و از روزی الهی میل کنید.»

خوردن بدون فعالیت، زمینه ساز بسیاری از بیماریهاست.

 البته حرکت بیش از اندازه بخصوص اگر تکرار شود با مصرف انرژی موجب تخلیۀ حرارت می گردد و در طی زمان، فرد دچار سردی و خشکی و مستعد بیماری های سرد می شود. افراد مختلف نیازهای متفاوتی به فعالیت و استراحت دارند و رعایت تعادل حركت و سكون، با توجه به وضعیت مزاجی فرد ضروری می باشد.

افراد صفراوی مزاج بهتر است کمتر فعالیت کنند و استراحت کافی را فراموش ننمایند.

 بلغمی ها باید سعی کنند فعالیت بیشتر داشته باشند تا از تجمع رطوبتها جلوگیری نمایند.

 برای دموی ها، حرکت خوب است و تنبلی را از آنها دور می نماید.

 برای سوداوی ها حرکت معتدل مناسب است.

 در بهار و بخصوص تابستان بهتر است فعالیت را کاهش داد و در پاییز و زمستان حرکت و ورزش را بیشتر نمود.

افرادی که رطوبت دارند- یعنی دموی ها و بلغمی ها- حرکت مستمر و کند برایشان بهتر است ولی افراد دارای خشکی بیشتر، یعنی افراد صفراوی و سوداوی، بهتر است حرکتهای مستمر و قوی نداشته باشند.